Skip to content
Ποιο παιδί δεν έχει ονειρευτεί να ταξιδέψει στα αστέρια; Αυτή είναι η ιστορία ενός μικρού, τολμηρού ψαριού που τα κατάφερε! Με τον ουρανό να το καλεί και τα όνειρά του να φτάνουν ως τα αστέρια, το ψάρι μας αποφασίζει να αφήσει τη θάλασσα πίσω του και να κάνει ένα απίστευτο ταξίδι προς τον ουρανό. Ελάτε να μάθουμε πώς ξεκίνησε η περιπέτεια του και τι συνάντησε εκεί ψηλά. Μια ιστορία γεμάτη φαντασία, φιλία και θάρρος που θα σας συγκινήσει!
Η Αρχή της Περιπέτειας του Ψαριού
Μια φορά κι έναν καιρό, βαθιά στα γαλάζια νερά της θάλασσας, ζούσε ένα μικρό ψάρι που λεγόταν Σπύρος. Ο Σπύρος ήταν ένα όμορφο, πολύχρωμο ψάρι με φωτεινά λέπια που λαμποκοπούσαν όταν ο ήλιος φώτιζε το νερό. Ζούσε σε έναν όμορφο ύφαλο, γεμάτο κοράλλια και μικρά ψαράκια που του κρατούσαν συντροφιά. Όλα στη ζωή του Σπύρου ήταν ήσυχα και ήρεμα. Τον αγαπούσαν οι φίλοι του, και περνούσε τις μέρες του εξερευνώντας τον βυθό, κρυβόμενος ανάμεσα στα κοράλλια και παίζοντας με τις φυσαλίδες που ανέβαιναν στην επιφάνεια.
Παρόλο που η ζωή του στη θάλασσα ήταν όμορφη και γαλήνια, ο Σπύρος δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται έναν τόπο πολύ μακρινό, πολύ πέρα από τη θάλασσα: τον ουρανό. Κάθε βράδυ, όταν τα νερά ηρεμούσαν και τα ψάρια πήγαιναν να ξεκουραστούν, ο Σπύρος κοιτούσε προς την επιφάνεια και έβλεπε τα φώτα των αστεριών να λαμπυρίζουν μέσα από το νερό. Τα αστέρια τον μάγευαν. Ήταν τόσο μακριά, τόσο απλησίαστα, και όμως έλαμπαν τόσο ζωντανά. Τότε άρχισε να φαντάζεται πώς θα ήταν να τα δει από κοντά, να πετάξει ως εκεί πάνω και να τα αγγίξει. Αυτό το όνειρο τον έκανε να νιώθει πως έπρεπε να ξεκινήσει μια περιπέτεια που κανένα άλλο ψάρι δεν είχε σκεφτεί ποτέ.
Κάθε πρωί, ο Σπύρος μοιραζόταν αυτό το όνειρό του με τους φίλους του, αλλά εκείνοι γελούσαν. «Μα πώς μπορεί ένα ψάρι να φτάσει στα αστέρια;» τον ρωτούσαν. «Τα ψάρια ζουν στη θάλασσα, όχι στον ουρανό!» Ακόμη κι αν δεν τον πίστευαν, ο Σπύρος δεν το έβαζε κάτω. Ήταν αποφασισμένος να βρει έναν τρόπο να δει τα αστέρια από κοντά. Κι έτσι, μέρα με τη μέρα, η επιθυμία του γινόταν όλο και πιο δυνατή.
Μια νύχτα, καθώς κοιτούσε τον έναστρο ουρανό από τη ρηχή γωνιά του βυθού, άκουσε έναν παράξενο ήχο. Ήταν κάτι σαν ψίθυρος που ερχόταν από τον βυθό. Περιέργως, ο Σπύρος αποφάσισε να τον ακολουθήσει. Κολυμπώντας βαθιά μέσα στα κοράλλια, ανακάλυψε ένα αρχαίο, λαμπερό κοχύλι. Το κοχύλι έλαμπε με ένα φως που έμοιαζε με αυτό των αστεριών! Ήταν σαν να είχε ένα κομμάτι του ουρανού κρυμμένο μέσα του. Ο Σπύρος το πλησίασε και τότε άκουσε μια απαλή φωνή να του μιλάει.
«Αν επιθυμείς πραγματικά να ταξιδέψεις στα αστέρια, θα πρέπει να έχεις θάρρος και καρδιά γεμάτη όνειρα», είπε η φωνή από το κοχύλι. «Κράτησε με και ακολούθησε την κατεύθυνση του φωτός. Εγώ θα σε καθοδηγήσω στα ψηλότερα σημεία του κόσμου, εκεί όπου η θάλασσα αγγίζει τον ουρανό.»
Ο Σπύρος ένιωσε την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Ήταν αυτός ο τρόπος να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα; Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, πήρε το κοχύλι και το κράτησε σφιχτά στα πτερύγιά του. Αμέσως ένιωσε ένα απαλό κύμα να τον σηκώνει ψηλά, και πριν το καταλάβει, άρχισε να κολυμπά προς την επιφάνεια με έναν ρυθμό που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ. Ήταν σαν να τον οδηγούσε ένα μαγικό ρεύμα προς τον ουρανό.
Η καρδιά του χτυπούσε από ενθουσιασμό και φόβο. Δεν ήξερε τι θα συναντούσε εκεί πάνω, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Το μόνο που είχε σημασία ήταν ότι το όνειρό του ήταν πλέον ζωντανό. Ο Σπύρος άφησε τη θάλασσα πίσω του, κοιτάζοντας για τελευταία φορά τον ύφαλό του, και άρχισε το ταξίδι του προς τα αστέρια.
Το Ταξίδι προς τα Αστέρια
Ο Σπύρος δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε καθώς ξεκινούσε το μαγικό του ταξίδι. Το κοχύλι που κρατούσε στα πτερύγιά του φώτιζε τον δρόμο του με έναν απαλό, λαμπερό φωτισμό, σαν να οδηγούσε τα βήματά του μέσα από τα βάθη της θάλασσας προς τον άγνωστο ουρανό. Καθώς ανέβαινε σιγά-σιγά προς την επιφάνεια, το νερό γύρω του άρχισε να αλλάζει. Δεν ήταν πια το γαλάζιο και το σκούρο μπλε της θάλασσας που ήξερε. Τώρα έμοιαζε να αποκτά πιο διάφανες αποχρώσεις, σχεδόν ασημένιες, σαν να βρισκόταν κοντά σε ένα μαγικό κόσμο ανάμεσα στη γη και τον ουρανό.
Κολυμπούσε και κολυμπούσε, χωρίς να κουράζεται. Ήταν σαν να είχε αντλήσει δύναμη από τα όνειρά του και από την επιθυμία του να δει τα αστέρια από κοντά. Με κάθε κίνηση των πτερυγίων του, πλησίαζε όλο και περισσότερο το φως. Η διαδρομή φαινόταν ατέλειωτη, αλλά ταυτόχρονα μαγική. Καθώς ανέβαινε, άρχισε να συναντά παράξενα και μαγικά πλάσματα που ποτέ δεν είχε δει πριν.
Πρώτα, συνάντησε έναν φωτεινό χταπόδι που ζούσε σε ένα διαφανές σύννεφο, κολυμπώντας απαλά στο ασημένιο νερό. Ο χταπόδι τον κοίταξε με τα μεγάλα, έξυπνα μάτια του και του χαμογέλασε. «Καλώς ήρθες στα ενδιάμεσα νερά», του είπε. «Δεν είσαι ούτε στη θάλασσα ούτε στον ουρανό. Εδώ όλα είναι δυνατά. Τι ψάχνεις, μικρό ψάρι;»
Ο Σπύρος δεν δίστασε στιγμή. «Τα αστέρια», απάντησε με ενθουσιασμό. «Θέλω να δω τα αστέρια από κοντά!»
Ο χταπόδι γέλασε γλυκά. «Είσαι πιο κοντά από όσο νομίζεις. Απλά συνέχισε να κολυμπάς προς το φως. Αλλά πρόσεξε: όσο πιο κοντά φτάνεις στα αστέρια, τόσο περισσότερα πράγματα θα μάθεις για τον εαυτό σου.»
Αυτό το σχόλιο έκανε τον Σπύρο να σκεφτεί. Τι εννοούσε ο χταπόδι; Ήταν περίεργο, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει τώρα. Έτσι τον ευχαρίστησε και συνέχισε το ταξίδι του. Καθώς ανέβαινε, ένιωθε τον κόσμο γύρω του να αλλάζει ξανά. Τα νερά γίνονταν όλο και πιο φωτεινά και το φως που προερχόταν από τα αστέρια άρχισε να τον τυλίγει σαν ένα μαλακό, ζεστό πέπλο.
Λίγο πιο πάνω, συνάντησε έναν παράξενο, φωτεινό αστερία που φαινόταν να αιωρείται στον αέρα, ενώ άφηνε πίσω του λαμπερές σκόνες που έμοιαζαν με αστερόσκονη. Ο αστερίας χόρευε παιχνιδιάρικα μέσα στα νερά, πηδώντας από τη μια κατεύθυνση στην άλλη, γελώντας καθώς τον κοίταζε.
«Ποιος είσαι;» ρώτησε ο Σπύρος με περιέργεια.
«Είμαι ο φύλακας των ονείρων», απάντησε ο αστερίας με μια φωνή που ηχούσε σαν μελωδία. «Βρίσκομαι εδώ για να διασφαλίσω ότι τα όνειρα σαν τα δικά σου δεν χάνονται. Πολλοί ξεκινούν το ταξίδι τους για τα αστέρια, αλλά λίγοι φτάνουν ως εκεί. Είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις ό,τι σε περιμένει;»
Ο Σπύρος κούνησε το κεφάλι του με θάρρος. «Πρέπει να φτάσω στα αστέρια. Είναι το όνειρό μου.»
Ο αστερίας χαμογέλασε πλατιά και άφησε μια λάμψη από αστερόσκονη να πέσει απαλά πάνω στον Σπύρο. «Τότε πήγαινε. Και θυμήσου: η δύναμή σου είναι τα όνειρά σου.»
Με αυτά τα λόγια, ο αστερίας εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω του μόνο τη λάμψη του. Ο Σπύρος ένιωθε ότι είχε αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη και θάρρος. Κολυμπούσε πιο γρήγορα τώρα, με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, καθώς πλησίαζε τα αστέρια που έλαμπαν όλο και πιο φωτεινά.
Όταν έφτασε στην επιφάνεια της θάλασσας, τα αστέρια ήταν τόσο κοντά που μπορούσε σχεδόν να τα αγγίξει. Το νερό ήταν πλέον σαν καθρέφτης, αντανακλώντας τον ουρανό και τα αστέρια με τόση καθαρότητα που ο Σπύρος ένιωθε πως βρισκόταν ανάμεσά τους. Ήταν τόσο λαμπερά, τόσο όμορφα, που του έκοβαν την ανάσα. Η καρδιά του πλημμύρισε από χαρά και δέος. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι βρισκόταν τόσο κοντά στο όνειρό του.
Το τοπίο γύρω του ήταν ήρεμο, σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος. Η θάλασσα ήταν γαλήνια και τα αστέρια χόρευαν πάνω από το κεφάλι του, δημιουργώντας μια μαγική εικόνα. Ο Σπύρος ένιωσε έναν βαθύ σεβασμό για το σύμπαν, για τα αστέρια, και για το ταξίδι που είχε κάνει. Ήταν το πιο όμορφο θέαμα που είχε δει ποτέ του. Τα συναισθήματα που ένιωθε ήταν ανάμεικτα: χαρά, δέος, αλλά και μια μικρή νοσταλγία για τη θάλασσα που είχε αφήσει πίσω του.
Αλλά ήξερε ότι το ταξίδι του δεν είχε τελειώσει ακόμη. Τα αστέρια του έκρυβαν κι άλλες εκπλήξεις και νέους φίλους που θα τον βοηθούσαν να καταλάβει τι πραγματικά σημαίνει να ακολουθείς τα όνειρά σου.
Τα Αστέρια και οι Φίλοι που Βρήκε Εκεί
Καθώς ο Σπύρος συνέχιζε το ταξίδι του ανάμεσα στα αστέρια, ένιωθε πιο μαγευμένος από ποτέ. Η επιφάνεια της θάλασσας είχε πλέον μείνει πίσω του, και τώρα βρισκόταν σε έναν κόσμο διαφορετικό, γεμάτο φως και μυστηριώδη πλάσματα που έμοιαζαν να έχουν βγει από τα πιο βαθιά όνειρά του. Ο ουρανός δεν ήταν απλά γεμάτος αστέρια, αλλά και με διάφορες λάμψεις που χόρευαν γύρω του, σαν να του έδειχναν τον δρόμο.
Το πρώτο πλάσμα που συνάντησε ήταν ένας μεγάλος, ασημένιος αστροειδής, ονόματι Αργυρός. Ο Αργυρός είχε ένα ζεστό, φιλικό χαμόγελο και το σώμα του έμοιαζε να λάμπει με κάθε του κίνηση. «Καλώς ήρθες στα αστέρια, μικρέ φίλε», είπε με μια φωνή που θύμιζε το απαλό θρόισμα του ανέμου. «Τι σε έφερε μέχρι εδώ ψηλά;»
Ο Σπύρος χαμογέλασε και απάντησε: «Ήρθα να δω τα αστέρια από κοντά! Είναι το όνειρό μου από τότε που ήμουν πολύ μικρός.»
Ο Αργυρός τον κοίταξε με κατανόηση. «Τα όνειρα είναι τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχουμε», του είπε. «Κι εδώ στα αστέρια, τα όνειρα γίνονται ακόμα πιο δυνατά. Αλλά πρέπει να ξέρεις, μικρό ψάρι, πως τα όνειρα δεν είναι μόνο για να τα βλέπουμε. Τα όνειρα έχουν σκοπό να μας αλλάξουν, να μας διδάξουν για τη ζωή, την αγάπη και τη φιλία.»
Ο Σπύρος αναρωτήθηκε τι εννοούσε ο Αργυρός, αλλά πριν προλάβει να ρωτήσει, από το πουθενά εμφανίστηκε μια σπείρα από φεγγαρόσκονη. Η φεγγαρόσκονη αυτή δεν ήταν απλά μια λάμψη. Ήταν ζωντανή! Έμοιαζε να κινείται σαν χορευτής στον ουρανό, και με κάθε της κίνηση, μικρές ασημένιες νιφάδες έπεφταν απαλά πάνω στον Σπύρο, κάνοντάς τον να νιώθει πιο ανάλαφρος και ευτυχισμένος.
«Εγώ είμαι η Λούνα», είπε η φεγγαρόσκονη με μια χαρούμενη φωνή. «Κι εγώ βρίσκομαι εδώ για να βοηθάω όσους έχουν μεγάλα όνειρα, όπως εσύ.»
Η Λούνα είχε ένα φωτεινό, παιχνιδιάρικο πνεύμα που έκανε τον Σπύρο να νιώσει αμέσως άνετα. Ήταν σαν να γνώριζε αυτή τη μαγική ύπαρξη εδώ και καιρό, σαν να ήταν παλιά του φίλη. Καθώς την παρατηρούσε να χορεύει ανάμεσα στα αστέρια, δεν μπορούσε να μην νιώσει ένα κύμα θαυμασμού και χαράς.
«Εσύ γνωρίζεις πώς να φτάσω ακόμη πιο ψηλά;» ρώτησε ο Σπύρος, γεμάτος περιέργεια.
Η Λούνα γέλασε γλυκά. «Το να φτάσεις πιο ψηλά δεν είναι πάντα το πιο σημαντικό, Σπύρο», του είπε με σοφία. «Σημασία έχει τι μαθαίνεις στο ταξίδι σου. Τα όνειρα είναι σαν τα αστέρια: τα βλέπεις από μακριά, τα θαυμάζεις, αλλά η πραγματική μαγεία είναι στο ταξίδι που κάνεις για να τα φτάσεις.»
Ο Σπύρος άρχισε να καταλαβαίνει σιγά-σιγά τι του έλεγαν οι νέοι του φίλοι. Δεν ήταν μόνο η επιθυμία του να φτάσει στα αστέρια, αλλά και όσα μάθαινε στην πορεία. Μέσα σε αυτόν τον λαμπερό κόσμο, ο Σπύρος άρχισε να νιώθει πιο δυνατός και σοφότερος. Η φιλία του με τον Αργυρό και τη Λούνα του έδειξε πως, ενώ τα όνειρα μπορούν να μας οδηγήσουν σε υπέροχα μέρη, η αγάπη και η φιλία είναι αυτά που πραγματικά μας βοηθούν να βρούμε τον δρόμο μας.
Με τον Αργυρό δίπλα του, να του μιλά για την υπομονή και τη σημασία του να επιμένεις στα όνειρά σου, και τη Λούνα να του θυμίζει πως πρέπει να απολαμβάνει το κάθε βήμα του ταξιδιού, ο Σπύρος άρχισε να βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια. Κατάλαβε ότι το ταξίδι του στα αστέρια δεν ήταν μόνο για να δει κάτι όμορφο, αλλά και για να μάθει περισσότερα για τον εαυτό του και τους άλλους.
Μια νύχτα, καθώς καθόταν ανάμεσα στα αστέρια, ο Αργυρός τον ρώτησε: «Σπύρο, τώρα που έχεις δει τα αστέρια από κοντά, τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνεις στη συνέχεια;»
Ο Σπύρος σκέφτηκε για λίγο. «Νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψω στη θάλασσα», είπε τελικά. «Όσα έμαθα εδώ είναι πολύ σημαντικά για να τα κρατήσω μόνο για μένα. Πρέπει να τα μοιραστώ με τους φίλους μου εκεί κάτω.»
Η Λούνα χαμογέλασε και έριξε πάνω του λίγη ακόμη αστερόσκονη. «Αυτό είναι το αληθινό νόημα των ονείρων», του είπε. «Όταν μαθαίνεις κάτι τόσο όμορφο, πρέπει να το μοιράζεσαι με τους άλλους. Και μη φοβάσαι. Όσο έχεις τα όνειρά σου, τα αστέρια θα είναι πάντα μαζί σου, όπου κι αν βρίσκεσαι.»
Ο Σπύρος ένιωσε την καρδιά του να γεμίζει με αγάπη και ευγνωμοσύνη για τους νέους του φίλους. Η αγάπη που ένιωθε για τα αστέρια, αλλά και για τη θάλασσα που είχε αφήσει πίσω, ήταν πιο δυνατή από ποτέ. Ήξερε πως, ακόμα κι αν επέστρεφε στη θάλασσα, οι αναμνήσεις του από τα αστέρια και οι φίλοι που βρήκε εκεί θα ήταν για πάντα μέρος της ψυχής του.
Έτσι, ο Σπύρος αποφάσισε να πάρει το δρόμο της επιστροφής. Με την καρδιά του γεμάτη εμπειρίες και διδάγματα, ήξερε ότι το ταξίδι του δεν τελείωνε εδώ. Ήταν απλά η αρχή ενός νέου κεφαλαίου γεμάτου όνειρα, φιλία και την αναζήτηση για κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο.
Η Επιστροφή στη Θάλασσα με Νέες Εμπειρίες
Ο Σπύρος, γεμάτος από τις μαγικές εμπειρίες και τις φιλίες που έκανε στα αστέρια, αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να γυρίσει πίσω στη θάλασσα. Αν και είχε ερωτευτεί τη λάμψη του ουρανού και τα φαντασμαγορικά πλάσματα που συνάντησε, κάτι μέσα του του έλεγε πως οι φίλοι του κάτω στον ύφαλο χρειάζονταν να μάθουν όσα ο ίδιος είχε ανακαλύψει. Η θάλασσα ήταν το σπίτι του, και τώρα είχε τη δύναμη να δώσει νόημα στα όνειρα των φίλων του.
Καθώς άρχισε να κατεβαίνει από το μαγικό κόσμο των αστεριών προς τα νερά του ωκεανού, ένιωθε διαφορετικός. Το φως των αστεριών εξακολουθούσε να λάμπει μέσα του, και η κάθε του κίνηση ήταν πιο σίγουρη, πιο αποφασιστική. Δεν ήταν πια το μικρό ψάρι που κοίταζε διστακτικά τα αστέρια από μακριά. Τώρα είχε ζήσει το όνειρό του, το είχε αγγίξει με τα πτερύγιά του, και είχε μάθει τόσο πολύ για την αγάπη, τη φιλία και τη δύναμη των ονείρων.
Η κάθοδος του Σπύρου μέσα από το ασημένιο νερό ήταν τόσο μαγική όσο και η άνοδός του. Τα ίδια πλάσματα που συνάντησε στον δρόμο του προς τα αστέρια τον χαιρέτισαν και του ευχήθηκαν καλή τύχη. Ο Αργυρός, ο σοφός αστροειδής, του έδωσε μια τελευταία συμβουλή: «Μην ξεχνάς ποτέ, μικρέ φίλε, πως τα αστέρια βρίσκονται παντού. Ακόμη και στη θάλασσα, αν κοιτάξεις με την καρδιά σου, θα τα βρεις.»
Η Λούνα, η παιχνιδιάρα φεγγαρόσκονη, του χαμογέλασε πλατιά και του είπε: «Μην σταματήσεις ποτέ να ονειρεύεσαι, Σπύρο. Τα όνειρα είναι η μαγεία που μας οδηγεί πάντα πιο ψηλά. Θα είμαι πάντα εδώ, να σου θυμίζω πως η λάμψη σου δεν σβήνει ποτέ.»
Κι έτσι, ο Σπύρος βρέθηκε ξανά στην επιφάνεια του ωκεανού. Το γνώριμο μπλε νερό και οι απαλοί ήχοι του ύφαλου τον υποδέχτηκαν με έναν τρόπο που του θύμισε πόσο όμορφο ήταν το σπίτι του. Αλλά τώρα, όλα φάνταζαν διαφορετικά. Τα κοράλλια έμοιαζαν πιο πολύχρωμα, τα κύματα πιο γαλήνια και οι μικρές φυσαλίδες που ανέβαιναν στην επιφάνεια είχαν κάτι μαγικό πάνω τους, σαν να κουβαλούσαν λίγη από τη λάμψη των αστεριών.
Όταν οι φίλοι του τον είδαν να επιστρέφει, έτρεξαν γεμάτοι περιέργεια να τον ρωτήσουν πού είχε πάει. «Σπύρο, πού ήσουν; Τι είδες εκεί πάνω;» τον ρώτησαν με ενθουσιασμό.
Ο Σπύρος χαμογέλασε και κάθισε με τους φίλους του, έτοιμος να τους διηγηθεί τα πάντα. Άρχισε να τους μιλά για τον Αργυρό, τον σοφό αστροειδή, για τη Λούνα, τη φωτεινή φεγγαρόσκονη, και για το μαγικό ταξίδι του στα αστέρια. Οι φίλοι του άκουγαν με θαυμασμό και έκπληξη. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο μικρός τους φίλος είχε καταφέρει να ταξιδέψει τόσο μακριά.
«Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα τα καταφέρεις!» είπε ένα από τα ψαράκια.
«Κι όμως», απάντησε ο Σπύρος, «αν δεν σταματήσεις να ονειρεύεσαι, όλα είναι δυνατά. Τα όνειρα μπορεί να μοιάζουν μακρινά, όπως τα αστέρια, αλλά αν τα ακολουθήσεις, θα σε οδηγήσουν σε μέρη που δεν φαντάζεσαι.»
Τα μάτια των φίλων του έλαμψαν από θαυμασμό και έμπνευση. Τώρα, όχι μόνο ο Σπύρος, αλλά και οι υπόλοιποι ψάρι άρχισαν να σκέφτονται τα δικά τους όνειρα. Μερικά ψάρια ήθελαν να δουν μακρινούς ωκεανούς, άλλα ήθελαν να γίνουν οι καλύτεροι κολυμβητές του ύφαλου. Το σημαντικό όμως ήταν ότι όλοι κατάλαβαν πως δεν έπρεπε να φοβούνται τα όνειρά τους.
«Αυτό που έμαθα», συνέχισε ο Σπύρος, «είναι πως τα όνειρα μας δείχνουν τον δρόμο. Μερικές φορές χρειάζεται θάρρος για να τα ακολουθήσουμε, αλλά όταν το κάνουμε, μαθαίνουμε πράγματα που δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Και το πιο σημαντικό; Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Όσο ονειρεύεσαι, πάντα θα έχεις έναν στόχο, έναν προορισμό.»
Τα ψαράκια του ύφαλου, τώρα γεμάτα όνειρα και φιλοδοξίες, υποσχέθηκαν στον εαυτό τους ότι δεν θα σταματήσουν ποτέ να φαντάζονται και να κυνηγούν αυτό που επιθυμούν. Ο Σπύρος, με τα φωτεινά του λέπια να λάμπουν ακόμη πιο έντονα, ήξερε πως η αποστολή του είχε ολοκληρωθεί. Είχε δει τα αστέρια, είχε μάθει σημαντικά μαθήματα για τη ζωή, και τώρα είχε μοιραστεί αυτή τη σοφία με τους φίλους του.
Κάθε βράδυ, όταν τα νερά ηρεμούσαν και ο ουρανός γέμιζε αστέρια, ο Σπύρος καθόταν στο αγαπημένο του σημείο στον ύφαλο και κοιτούσε ψηλά. Τα αστέρια ήταν πάντα εκεί, να του θυμίζουν πως το ταξίδι του δεν είχε τελειώσει. Όσο υπήρχαν όνειρα, θα υπήρχε πάντα κάτι νέο να ανακαλύψει.
Κι έτσι, ο Σπύρος έζησε τη ζωή του γεμάτος περιπέτειες και όνειρα, με την καρδιά του πάντα ανοιχτή για νέες εμπειρίες. Γιατί, όπως είχε μάθει από τον Αργυρό και τη Λούνα, τα όνειρα είναι αυτά που μας οδηγούν ψηλά, όσο μακριά κι αν φαίνονται.
